گفتی که پــَر بکش ،  برو از آسمان  من

باشـد  ،  قبـول ، کفتر ِ   نا مهربان   من

هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت

پـُر می شود  از  آتش ِ عشقت  دهان  من

این  جمله  که  برای  بیانش  به  چشم  تو

افتـاده است  باز  به  لکنـت ،   زبان  من

آنقدر  عاشقـم  که  تو   عاشـق   نبوده ای

دیگر رسیـده کارد  ، بر این استـخوان من

نه ، شاهنامه نیست  که  تو  پهلوان  شوی

این  یک  تراژدی  ست ـ  غم  ِداستان  من

یک شب بیا  و ضامن  ِ من  باش  نازنین !

وقتی   دخیـل  ،  بستـه  به  تو  آهوان ِ من

دل بــر کن و به  شهـرِ  دل  ِ من بیا عزیز!

زخـم  زبان  مردم  ِ چشـمت ، به  جان ِ من